Σάββατο, Απριλίου 28, 2007

Μια περσινή φωτογραφία


Όταν στέκεσαι και παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου καθώς οι άλλοι βιάζονται ή κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν,μπορείς να βρεις μικρά «διαμάντια».
Εικόνες που αν τις απομονώσεις σου δίνουν ιδέες και συναισθήματα. Σαν «κάδρα» από ταινίες,μόνο που μένουν στάσιμα και σε καλούν να δώσεις εσύ το πριν και το μετά της ιστορίας. Η δύναμη της εικόνας είναι αυτή που σε μαγνητίζει κάθε φορά, σε προκαλεί να φέρεις τον δικό σου κόσμο και να τον ακουμπήσεις πάνω της, να δεις το μέσα σου να ανοίγει διάλογο με τα χρώματα και τις σκιές της.
«Μοναξιά», θα ήταν ο τίτλος αυτής της εικόνας εάν την «έδειχνα» σε κάποια έκθεση. Η μοναξιά του βαγονιού σε ένα σταθμό τραίνου που σφύζει από ζωή. Η μοναξιά της αχρηστίας που διαδέχεται την χρησιμότητα ενός πολύτιμου μέσου. Το παρόν έχει σβήσει το παρελθόν και η ζωή μας παραμένει γεμάτη αντιθέσεις.

Σαββατο βράδυ απόψε...ποιος ξέρει άραγε τι γίνεται εκεί έξω...

Τρίτη, Απριλίου 24, 2007

My summer of love(Το καλοκαίρι του έρωτά μου)2004

Ο Pawel Pawlikowski πέρασε το 2000 απο το δικό μας Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και έφυγε συντροφιά με τον "Χρυσό Αλέξανδρο" για το "Last Resort". To 2004, o σκηνοθέτης έφερε στο πανί την ιστορία της Mona και της Tamsin.
Μια ιστορία φιλίας, έρωτα, πάθους και προδοσίας μεταξύ δυο νεαρών κοριτσιών. Η Mona, ένα κορίτσι της "εργατιάς", απογοητευμένη απο μια σχέση με παντελή έλειψη σεβασμού και τρυφερότητας, συναντά μια καλοκαιρινή μέρα στους αγρούς του Yorkshire, την πλούσια Tamsin. H τελευταία την προσκαλεί στο τεράστιο εξοχικό της όπου περνά νωχελικά τις μέρες της, μόνη.Οι δυο κοπέλες γίνονται φίλες παρόλο που τις χωρίζουν περισσότερα απο όσα τις ενώνουν(αλλά ποιος είπε ότι η φιλία βασίζεται στις ομοιότητες;)
Διαφορετικό οικονομικό και κοινωνικό status,αλλά μάλλον η ίδια ανάγκη για συντροφιά, αγάπη και κατανόηση τους δένει. Μοιράζονται μυστικά αλλά και αρκετά ψέμματα που κάποια στιγμή αποκαλύπτονται. Η σχέση τους απο φιλική περνά σε ερωτική χωρίς περιπλοκές, όλα γίνονται μέσα σε μια στιγμή, αβίαστα και τόσο φυσιολογικά. Το πάθος τους είναι εμφανές ότι δεν γεννιέται απο ομοφυλοφιλική έλξη αλλά κάτι άλλο.
Ο Pawlikowski αγκαλιάζει αυτό το ιδιόρρυθμο ζευγάρι με τρυφερότητα, χωρίς να γίνεται αδιάκριτος. Η κάμερα γίνεται μάρτυρας των συζητήσεων, της βόλτας και γενικότερα των στιγμών τους. Μια ρομαντική ματιά στις ομορφιές της φύσης και την ανεμελιά του καλοκαιριού. Αποκομμένες απο τον υπόλοιπο κόσμο η Mona και η Tamsin δίνουν όρκους παντοτινής αγάπης, το καλοκαίρι όμως θα τελειώσει κάποια στιγμή, η ανεμελιά θα χαθεί, ενώ η σκιά του μέλλοντος θα απειλήσει τη σχέση τους.
Τελικά το πόσο μπορεί να αντέξουν στο χρόνο δυο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, παραμένει ένα ερώτημα.
Η ταινία βραβεύτηκε το 2004 στο Edinburgh International Film Festival στην κατηγορία Best New British Feature, ενώ το 2005 κέρδισε στα Bafta Awards το βραβείο καλύτερης Βρετανικής ταινίας.

Κυριακή, Απριλίου 22, 2007

Κυριακή ο χρόνος

Κυριακή σήμερα. Πλέον η μόνη μέρα που είμαι ελεύθερη απο επαγγελματικές υποχρεώσεις.
Δεν με ενοχλεί πάντως καθόλου που έμεινα να περιμένω μια Κυριακή. Εαν είσαι ελεύθερος μέσα σου τελικά, η ψυχή δεν ορίζει όρια, και ο χρόνος καταντά απλά μια "ιδέα" που πέρασε απο το μυαλό του ανθρώπου για να μείνει και να βάλει σε τάξη κάποια πράγματα. Η ζωή όμως είναι πέρα απο τον χρόνο και το ρολόι μπορεί απλά να γίνει κόσμημα:-)

Ο χρόνος, (εχθρός ή σύμμαχος) έδωσε στον Jack Nicholson τη χαρά να γιορτάσει τα 70 του γενέθλια σέμερα. Το 1937 ο μικρός Jack πήρε την πρώτη του ανάσα στο Manhattan. Οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε φτάνουν πλέον των αριθμό των ετών του. "The little shop of Horrors" (1960) , "Easy Rider" (1969), "One Flew over the Cuckoo's nest" (1975), "The last Tycoon" (1976), "The Shinning" (1980), "The witches of Eastwick" (1987), "Batman"(1989), "A few goodmen" (1992), "Hoffa" (1992), "Wolf" (1994), "As good as it gets" (1997), "About Schmidt" (2002), "Anger Management"(2003), "Something's gotta give" (2003),"The Departed" (2006) είναι απλά μερικές απο αυτές.
Πενήντα χρόνια στη βιομηχανία του κιν/φου, κάθε ταινία ένας καινούργιος ρόλος, κάποιες όμως απο τις ερμηνείες του έμειναν αξεπέραστες. "Η Λάμψη" και "Η Φωλιά του Κούκου" έγιναν γνωστές και στους ελάχιστα σινεφίλ και καθιέρωσαν την "τρέλλα" στο βλέμα του Jack ως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του παρουσιαστικού του. Προτινόμενος πάνω απο 10 φορές για όσκαρ κράτησε τρεις φορές στα χέρια του το χρυσό αγαλματάκι, το 1998 για το "Καλύτερα δεν γίνεται" , το 1984 για το "Terms of Endearment", και το 1976 για την ταινία "Η Φωλιά του Κούκου".

Τρίτη, Απριλίου 17, 2007

Γενέθλιος μήνας ο Απρίλης

Όλα ξεκίνησαν με αυτό το πρώτο post. H cinematia ήρθε στον θαυμαστό κόσμο του internet στις 10/4/2005. Μια νύχτα, έτσι ξαφνικά, μια ιδέα πήρε σάρκα και οστά και βρέθηκα με το δικό μου κινηματογραφικό Blog. 'Ενα κινηματογραφικό οnline ημερολόγιο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ποικιλοτρόπως. Με αφετηρία το σινεμά και τις πολλές του συσχετίσεις και προεκτάσεις του με την ίδια τη ζωή, αυτή η "διεύθυνση" γέμισε με 236 posts ως σήμερα.
Με μότο "Δείτε το σινεμά με άλλη ματιά και την καθημερινότητα με μια δόση τέχνης" η cinematia μέσα σε δυο χρόνια απέκτησε φίλους, οπαδούς, αυστηρούς κριτές και αναγνώστες διαφόρων ηλικιών. Το κοντέρ της έγραψε πολλά "κλικ"... Δεν θα πω ότι κάθε μέρα που περνά προσπαθεί να γίνει "καλύτερη". Το πόσο καλό είναι κάτι στα μάτια μας είναι πολύ υποκειμενικό. Σίγουρα προσπαθεί να εκφράσει πράγματα που δεν αφουγκράζονται οι άνθρωποι που καθημερινά βρίσκονται γύρω της. Ίσως επίσης προσπαθεί να αγγίξει κάποια μυαλά και να μιλήσει σε κάποιες ψυχές εκεί έξω που συγκινούνται με τις ίδιες ιστορίες και τις ίδιες εικόνες. Απευθύνεται πολλές φορές σε όσους τελικά μαγεύονται από τη φαντασία του παραμυθά.
Ο Απρίλης είναι μήνας γιορτής για τη cinematia και δεχόμαστε ευχές ως το τέλος του!

Σάββατο, Απριλίου 14, 2007

Το διφορούμενο στην τέχνη ή μια βόλτα

Το διφορούμενο στην τέχνη γενικά και στον κινηματογράφο ειδικότερα είναι γνωστό μοτίβο. Μια εικόνα, ένα πλάνο, δεν έχει πάντα ένα μόνο «νόημα». Πολλές φορές μια συννεφιά δεν υποδηλώνει μόνο κακό καιρό αλλά και την ψυχολογική κατάσταση του ήρωα. Ο θεατής πρέπει να είναι υποψιασμένος για κάτι τέτοιο… και η αλήθεια είναι ότι ο θεατής μεταφράζει τις εικόνες σύμφωνα με τις γνώσεις του γύρω απο το αντικείμενο,τη φαντασία του και την αντίληψη που έχει για το στόρυ της ταινίας.

Αυτές ήταν οι σκέψεις μου όταν στην Λευκάδα, κάνοντας μια βόλτα απαθανάτισα τα παρακάτω. Για την ακρίβεια σκέφτηκα (πέρα από το διφορούμενο) και την απάτη των εικόνων και το πόσο η ίδια μας η όραση μπορεί να είναι παραπλανητική...


Κατεβαίνοντας το σοκάκι είδα μια κοπέλα να κάθεται σε
ένα παγκάκι....Συνήθως δεν κλέβω
στιγμές ξένων αλλά εδώ κάτι με τράβηξε...
Μια εικόνα μοναξιάς; Μια ύπαρξη σε εσωτερικά
αδιέξοδα, ή μια ρομαντική ψυχή;

















Πλησιάζοντας πρόσεξα δεξιά τον πάγκο με τα
κοσμήματα, μια ψυχή μικροπωλητή που καρτερά
πελάτη σκέφτηκα, κοιτάζοντας το απέραντο γαλάζιο.















Μια ψυχή που όσο και αν το γένος του ουσιαστικού
είναι θηλικό δεν είναι καθόλου γυναίκα αλλά ένας
μουσάτος άνδρας. Τα μάτια μου είχαν εξαπατηθεί
100%













Ένας άντρας που πουλάει κοσμήματα εκεί που
σκάει το κύμα. Εκεί που σκάει το κύμα και απέναντί
του απλώνεται η μαγεία του Ιονίου, η ακόλουθη θέα,
που και εγώ και αυτός απολαύσαμε εκείνο το σούρουπο.
Δυο άνθρωποι που δεν γνωριστήκαμε ποτέ, που δεν μιλήσαμε καν,
μοιραστήκαμε όμως την ίδια θέα, και αυτός ο νεαρός μου έδωσε τροφή
γι'αυτό το ποστ.

Καλό Σαββατόβραδο!


















Παρασκευή, Απριλίου 13, 2007

Back to base

Η cinematia επέστρεψε στη βάση της και χαίρεται όλες τις ανέσεις μιας ADSL σύνδεσης :-). ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ αναγνώστες μου,αν και θα το ακούσατε ήδη πολλές φορές.Θα επανέλθω στη συγγραφή as soon as possible.

Παρασκευή, Απριλίου 06, 2007

Passion of the Christ (2004)

Πέρυσι τέτοιο καιρό είχα γράψει, στο κλίμα των ημερών για το
  • Passion of the Christ
  • Πέμπτη, Απριλίου 05, 2007

    Volker Schlondorff,The enlightenment

    "TI EINAI ΧΡΟΝΟΣ;"
    Ξέρω μόνο ότι δεν θα υπήρχε παρελθόν αν τίποτε δεν περνούσε και δεν θα υπήρχε μέλλον αν τίποτα δεν μας πλησίαζε και δεν θα υπήρχε παρόν αν δεν υπήρχε κάτι που να υφίσταται.
    Πως υπάρχουν αυτές οι δυο έννοιες του χρόνου;
    Η μια το παρελθόν και η άλλη το μέλλον. Αφού το παρελθόν δεν είναι πια και το μέλλον δεν είναι ακόμα. Αν όμως το παρόν ήταν πάντα παρόν και δεν περνούσε ποτέ, δεν θα ήταν παρόν αλλά αιωνιότητα. Από την άλλη, ποτέ δεν υπήρξε χρόνος που να μην υπάρχει χρόνος. Αλλά αν το παρόν υφίσταται μόνο για να γίνει παρελθόν πως μπορούμε να λέμε ότι πραγματικά υπάρχει; Αφού η ίδια η ύπαρξή του είναι τόσο μάταια. Ή μήπως πρέπει να ισχυριστούμε ότι ο χρόνος υπάρχει λόγω της τάσης του να μην υπάρχει. Το μόνο ξεκάθαρο είναι ότι παρελθόν και μέλλον δεν υπάρχουν καθόλου. Το παρελθόν δεν υπάρχει επειδή δεν είναι πια και το μέλλον δεν υπάρχει επειδή ποτέ δεν συνέβη. Θα έπρεπε τότε να πω ότι υπάρχει μόνο ένας χρόνος ο παροντικός; Ή είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουν τρεις σαφείς έννοιες του χρόνου; Ονομαστικά: το παρόν του παρελθόντος, το παρόν του παρόντος και το παρόν του μέλλοντος. Ο μόνος χρόνος που βιώνουμε είναι ο παροντικός. Στην ψυχή μας όμως νιώθουμε τρεις διαφορετικούς χρόνους, το παρόν του παρελθόντος που είναι η μνήμη, το παρόν του παρόντος που είναι ο στοχασμός, και το παρόν του μέλλοντος που είναι η προσδοκία.

    Τετάρτη, Απριλίου 04, 2007

    Φεύγω

    Το 232ο μου πόστ με βρίσκει να ετοιμάζω βαλίτσα. Θα λείψω από την πόλη,όχι όμως και απο το ιντερνετ. I'll keep u updated my dear friends!

    Δευτέρα, Απριλίου 02, 2007

    True Lies

    Υπάρχουν αληθινά ψέματα, δηλαδή ψέματα που λέγονται πραγματικά, με στόχο και σκοπό… Αυτός ο μήνας αρχίζει με ένα ψέμα. Τι περίεργο να έχουμε μια μέρα όπου σύμφωνα με την «παράδοση» μπορούμε να λέμε ψέματα και να κάνουμε πλάκες…Δεν ξέρω πως επικράτησε κάτι τέτοιο.
    Εγώ πάλι χθες είπα μια αλήθεια που ίσως να έβαλε σε σκέψεις τον «δέκτη» στην άλλη πλευρά της «γραμμής»,(ίσως και όχι...) και μετά συνειδητοποίησα τη μεγάλη αντίθεση που μόλις είχα δημιουργήσει :-)
    Τι είναι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους στα ψέματα; Τι είδους καταφύγιο είναι το white lie και γιατί όταν κάποιος λέει την αλήθεια παρεξηγείται και ρισκάρει να χαρακτηριστεί αγενής;
    Οι περισσότεροι νομίζω προτιμούν ένα ψεματάκι από την αλήθεια για να μην πληγώσουμε τους γύρω τους. Εγώ πάλι όταν έχω απέναντί μου άτομα που τα ξέρω καλά και είμαι σίγουρη ότι ψεύδονται το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γελάσω και να σκεφτώ «μα γιατί;». Το αστείο είναι ότι ακούω με προσοχή τα ψέματα των γύρω μου και δεν αντιδρώ. Έτσι το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και εγώ ακούω και ακούω και το χειρότερο… ο συνομιλητής μου νομίζει ότι κοινώς το «τρώω το παραμύθι». Εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι ότι αν μη τι άλλο ο συνομιλητής μου δεν στερείται φαντασίας οπότε αντί να «θιχτώ» θαυμάζω την αρετή του" πλάθω ιστορίες" και "ζω στον δικό μου κόσμο".
    Το ψέμα πέρασε στην τέχνη του κινηματογράφου αμέσως. Το σασπένς και η ίντριγκα πάντα επιταχύνονται όταν ο δημιουργός της ταινίας βάζει έστω μια πρέζα ψέματος. Αυτομάτως η προσοχή του θεατή στρέφεται τότε γύρω από το ψέμα, πότε θα αποκαλυφθεί η αλήθεια…Γιατί η αλήθεια, τεσσεράμισι φορές στις πέντε, αποκαλύπτεται, και πέντε φορές στις πέντε φέρνει τη μεγάλη ανατροπή. Μόλις πέσουν οι μάσκες, οι χαρακτήρες ξεγυμνώνονται και δεν είναι λίγες οι φορές που οι συνέπειες της αλήθειας είναι τραγικές για τους άμεσα ενδιαφερόμενους (π.χ «Μοιραίο Πάθος»). Το ψέμα λοιπόν, είναι από τα πιο γνωστά σεναριακά μοτίβα στην ιστορία του σινεμά. Από το Χίτσκοκ και το “Vertigo”, ως τον Αλμοδόβαρ και το “La Mala Education” το ψέμα είναι παρόν στη μεγάλη οθόνη, καλύπτει πάθη, μίση, οικογενειακά μυστικά, κάνει χαρακτήρες και πρόσωπα μισητά ή αγαπητά.
    Για τους «πάνινους» ήρωες, με το τέλος της ταινίας αλήθεια και ψέμα παίρνουν τη θέση τους,
    στη ζωή όμως τι γίνεται;

    Υ.Γ: Καλό μήνα! Προσπαθήστε στα αγαπημένα σας πρόσωπα να είστε αληθινοί & ειλικρινείς.