Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007

Ο Τίγρης και το Χιόνι(La Tigre e la neve/2005)

Μια ιστορία αληθινής αγάπης που ξεκινά στην Ιταλία, μεταφέρεται στη Βαγδάτη και επιστρέφει πάλι στην Ευρώπη.
Ο Ατίλιο βλέπει κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Βλέπει να παντρεύεται τη Βιτόρια, αλλά που να βρει κανείς τον έρωτα της ζωής του; Η συνάντησή τους σε μια παρουσίαση βιβλίου γίνεται η αρχή. Όταν όμως η Βιτόρια πηγαίνει στην εμπόλεμη Βαγδάτη πληγώνεται και βρίσκεται σε κόμμα με εγκεφαλικό οίδημα. Μόλις ο Ατίλιο πληροφορείται το γεγονός προσπαθεί με κάθε μέσο να βρεθεί στην Βαγδάτη…πράγμα δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο. Φτάνει στον προορισμό του και βρίσκει την αγαπημένη του σχεδόν νεκρή, σε ένα μισογκρεμισμένο νοσοκομείο. Από εκείνη τη στιγμή δεν φεύγει από κοντά της. Προσπαθεί να την «αναστήσει» με χίλια δυο γιατροσόφια αλλά παρόλο που εκείνη δεν φαίνεται να συνέρχεται δεν την εγκαταλείπει.
Σε μια εμπόλεμη ζώνη, στη Βαγδάτη του 2003, ο Μπενίνι εμπνέεται μια ιστορία που έχει πολλά να μας πει. Πολλά για την αγάπη, για την τρέλα των ανθρώπων να αλληλοσκοτώνονται, για τον ίδιο τον πόλεμο. Βλέπεται ευχάριστα, καθώς ο πόλεμος είναι το φόντο της ιστορίας και όχι η ιστορία η ίδια, δεν σημαίνει όμως ότι περνά και απαρατήρητος. H έλλειψη φαρμάκων και η ελλιπής ιατρική βοήθεια σατιρίζονται και κατακρίνονται. Ο χαμογελαστός αεικίνητος Μπενίνι με τη ζωντάνια του, το χιούμορ και την αισιοδοξία του ως Ατίλιο πιστεύει ότι όλα θα πάνε καλά, γι'αυτόν η αγάπη του θα ζήσει και ας μην δείχνει σημάδια ζωής.

Μεταφέροντας την αισιοδοξία του έρωτα στο θέμα του πολέμου ίσως μπορούμε να πιστέψουμε ότι κάποια στιγμή τα όπλα θα σταματήσουν να ηχούν, οι νάρκες θα εξουδετερωθούν και ας μην έχουμε ενδείξεις στο παρόν.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Χιόνι

Κι αν χιόνι πέφτει τι μ’ αυτό;
κι αν κρύες του οι νιφάδες,
όμως δεν παύουν εν ταυτώ
να είναι και...νυφάδες!
Ας έρχονται. Ο άνυμφος
εγώ κι ο μονασμένος
θα πάψω και κατάδικος
να 'μια και κολασμένος.

Και οι νιφάδες θηλυκά.
Ας έρθουν οι καλές μου
και, ή θέλουνε, ή στανικά
θα γίνουνε δικές μου.

Ας έρθουνε. Στο πάλεμα
που ανέκκλητα θα γίνει
αμέτοχη ή παράμερα
καμιά τους δε θα μείνει.

Σαν μόνος να ’μαι πετεινός
σε πλήθος μέσα ορνίθων
των Δαναίδων τελικώς
θα μιμηθώ τον πίθον-
γιατί "αυτό κάνε μου" η μια,
η άλλη "θέλω εκείνο",
κάθε τους σβηώντας πεθυμιά
πλέον άπατος θα μείνω.

Κι ειν' η φορά η πρώτη αυτή. νιφάδες, που, κι ας νιώσουν
την καυτερή μου αναπνοή, μα…εμένανε θα λιώσουν.

Γιώργης Χολιαστός