Κυριακή, Δεκεμβρίου 31, 2006

Τελευταίο ποστ...

Αυτή η λέξη "τελευταίο" ακούγεται πάντα κάπως βαριά...Αλλά έτσι είναι, τελευταίο ποστ για φέτος!!!
Απόψε όμως δεν αισθάνομαι ούτε νοσταλγία ούτε λύπη.Το 2006 ήταν μια γεμάτη χρονιά. Είχε καλές αλλά και δύσκολες στιγμές, κάπως έτσι πρέπει να είναι η ζωή όλων φαντάζομαι.Ήταν μια χρονιά γεμάτη,είχε γέλιο απο καρδιάς,είχε συγκίνηση,παρέα,κίνηση,φιλοσοφία,αγάπη,δουλειά,ήλιο,βροχή και χιόνι.Είχε εικόνες μυρωδιές και χρώματα.Είχε τα συστατικά της ζωής,αρκεί να τα προσέξεις!
Καλή Πρωτοχρονιά!
Σας χαιρετώ για να πάω να γιορτάσω τον χρόνο με αγαπημένα μου πρόσωπα!Κάντε το ίδιο και εσείς, βρεθείτε ή μιλήστε με ανθρώπους που πραγματικά θέλετε γύρω σας.
Αύριο είναι μια καινούρια μέρα & μια καινούρια χρονιά!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 30, 2006

Και συ,που στ'άστρα βλέπεις μόνο ζώδια

Βρήκα το παρακάτω «στιχάκι» τυχαία, γραμμένο σε μια πόρτα ενός Λυκείου. Το απαθανάτισα και κοιτάζοντας σήμερα τις φωτογραφίες του κινητού μου το ξαναθυμήθηκα.
Γράφει μια κοπέλα, (άγνωστη μου της οποίας την ανωνυμία όμως θα κρατήσω) που φαίνεται να πίστευε στα άστρα αλλά να απογοητεύτηκε:
«Μην στηρίζεις τα όνειρά σου στα άστρα γιατί τα άστρα δεν στηρίζονται πουθενά».Έτσι αφήνει τον καημό της…
Τι γίνεται τελικά με τα «στιχάκια» - «συνθήματα» που κατά καιρούς αφήνουν οι γύρω μας σε εμφανή σημεία; Βρίσκουν άραγε τον «παραλήπτη» τους ποτέ; Συναντούν τον σκοπό για τον οποίο γράφτηκαν; Μήπως τελικά γράφονται για να ξαλαφρώσουν τον «συγγραφέα» που αυτοσχεδιάζει; Ίσως αρκετοί από δαύτους απλά να θέλουν να αφήσουν κάπου τη σφραγίδα τους.
Θυμήθηκα σήμερα βλέποντας την φωτογραφία ότι κάποτε είχα την τύχη να χορταίνω ουρανό…και άστρα…σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη ήπειρο…! Μακριά από ψηλά κτίρια, χάζευα τον ουρανό. Σίγουρα τότε έκανα όνειρα. Δεν ξέρω αν βγήκαν, δεν θυμάμαι ακριβώς τι ονειρευόμουν…Θυμάμαι όμως να χαζεύω τον αφρικάνικο ουρανό μαγεμένη!
Δύο μέρες πριν μας αποχαιρετίσει το 2006, ένα flashback είναι έστω και υποσυνείδητα στο πρόγραμμα. Εγώ σας πήγα πολύ πίσω στο παρελθόν μου, στο 1997, άλλα μου το ξύπνησε το «γκράφιτι»!!!

Για να μην χάνετε το εορταστικό κλίμα...


Δευτέρα, Δεκεμβρίου 25, 2006

Χρόνια Πολλά(Noel-2003)

Σήμερα Χριστούγεννα θυμήθηκα να σας πω και μια άλλη ιστορία. Την ιστορία ενός αστυνομικού, μιας εκδότριας, ενός κακοποιημένου παιδιού, ενός ηλικιωμένου χήρου και μιας Ισπανίδας στην Αμερική. Τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω; Μα την μοναξιά στη Νέα Υόρκη! Όλοι οι ήρωες της ταινίας Noel βιώνουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο τη μοναξιά, Χριστούγεννα στην χιονισμένη μεγαλούπολη. Μέσα σε πλήθος κόσμου η μοναξιά είναι χειρότερη. Οι καρδιές των ανθρώπων ποτέ δεν ήταν τόσο μακριά, ωστόσο το τέλος της ταινίας ανακουφίζει πολλές ψυχές!
Είναι μια διαφορετική πρόταση για όσους έχουν βαρεθεί τα «ευχάριστα» «γλυκανάλατα» ταινιάκια που κατά τέτοιους καιρούς κατακλύζουν τους τηλεοπτικούς δέκτες μας! Τα Χριστούγεννα δεν είναι τυλιγμένα με το αστραφτερό περιτύλιγμα που βλέπουμε στα τηλεοπτικά ρεβεγιόν. Είναι μια γιορτή που όσο χαρούμενη και αν φαίνεται, τόσο άδεια και μοναχική μπορεί να γίνει. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που τέτοιες μέρες συνειδητοποιούν την μοναξιά τους. Η ταινία είναι ρεαλιστική!
Όσοι σήμερα πάμε σε ένα γιορτινό τραπέζι και μοιραστούμε το γεύμα μας με αγαπημένα πρόσωπα να νιώθουμε ευγνώμονες. Είναι μια μεγάλη χαρά που δεν την βιώνουν πολλοί τριγύρω μας. ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡOΝΟΥ!

Κυριακή, Δεκεμβρίου 24, 2006

Μια μικρή Χρισουγεννιάτικη ιστορία

Έχω να σας πω μια ιστορία,σήμερα παραμονή Χριστουγέννων.
Ένα μήνα πριν έρθουν τα Χριστούγεννα βρέθηκα σε ένα δημοτικό σχολείο, σε χωριό του νομού μου για να διδάξω Αγγλικά. Την πρώτη πρώτη μέρα (αρχές Νοέμβρη) οι μαθητές μου της Πέμπτης τάξης με ρώτησαν αν υπάρχει Άγιος Βασίλης!!!
Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει αλλά αυτή είναι από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις που μπορεί να θέσει ένα παιδί σε ένα ενήλικα…Σε δευτερόλεπτα έπρεπε να σκεφτώ τι να πω.
«Εσείς πιστεύετε;»
«Ναι κυρία, εμένα μου έφερε πέρυσι ένα ποδήλατο»
«Όχι κυρία, σιγά, εγώ μια μέρα πριν την Πρωτοχρονιά άνοιξα το πορτ μπαγκάζ του κουμπάρου μας και είδα κυρία τα δώρα, αυτός κυρία θα ντυνόταν Άγιος Βασίλης»
«Σταμάτα, ο Άγιος Βασίλης υπάρχει!»
«Τι λες ρε!»
Ξαφνικά είχα βρεθεί στη μέση όλων αυτών των διαφωνιών, δεν ήξερα τι θέση να πάρω. Νομίζω δε, ότι από μικρή ήξερα όλη την αλήθεια για τον χοντρούλη ασπρομάλλη παππούλη. Παρόλα αυτά σκέφτηκα (γρήγορα γρήγορα) στην πεζή καθημερινότητα μας καλό είναι να υπάρχει ένα άγγιγμα φαντασίας για να μας ξελαφρώνει από την κούραση και τα προβλήματά μας. Έτσι είπα «Μα υπάρχει Άγιος Βασίλης» όλα τα μικρά κρεμάστηκαν από τα χείλη μου. «Πως κυρία υπάρχει; Αφού πέρυσι δεν μας έφερε δώρο!» είπαν δυο κοριτσάκια. «Ωχ είπα εγώ!» (από μέσα μου) πως γκρεμίζουμε τώρα μέσα στον Νοέμβρη την εικόνα του Άγιου Βασίλη που πιστεύουν οι τρεις στους πέντε εδώ μέσα…; (Καταλήγω γρήγορα) «Παιδιά ο Άγιος Βασίλης υπάρχει, το δώρο όμως που φέρνει δεν είναι απαραίτητα κάτι τυλιγμένο κάτω από το δέντρο. Επίσης καμιά φορά δεν προλαβαίνει να μοιράσει όλα τα δώρα την Πρωτοχρονιά και δεν δίνει πάντα δώρα όπως τα φαντάζεστε. Ο Άγιος Βασίλης μπορεί να σας στείλει οποιαδήποτε στιγμή μέσα στο χρόνο ένα δώρο, κάτι καλό στη ζωή σας. Να, μπορεί ας πούμε το δώρο σας να είμαι εγώ, να έστειλε εμένα να σας μάθω Αγγλικά. Δεν ζητούσατε μια καθηγήτρια Αγγλικών;»
Όταν άκουσα τι είχα πει, λέω πως ξεστόμισα κάτι τέτοιο; Πρέπει τελικά να είμαι μεγάλο ψώνιο… Εγώ Πρωτοχρονιάτικο δώρο σε δεκάχρονα παιδιά; Τι να έλεγα όμως; Η αλήθεια είναι ότι από τότε που άνοιξαν τα σχολεία τα παιδιά περιμένανε καθηγήτρια Αγγλικών και καθηγήτρια δεν ερχόταν…ως τον Νοέμβριο…Ε, έβαλα και λίγη σάλτσα για να μην γκρεμίσω την εικόνα του Άγιου Βασίλη, όχι τίποτα άλλο…
Άλλο όμως με απασχολεί. Όταν τελείωσε ο Νοέμβρης με ειδοποίησαν ότι πήρα τη βελτίωση θέσης που είχα ζητήσει για σχολεία πιο κοντά στην πόλη μου. Έτσι μια μέρα ξαφνικά εγώ πήγα σε άλλο σχολείο και άφησα τους μαθητές μου που δεν γνώριζαν τίποτα γι αυτή τη μετακίνησή μου. Όταν πριν τρεις μέρες είδα στις ειδήσεις ένα ρεπορτάζ για τον Άγιο Βασίλη που έλεγε ότι είναι τραυματική εμπειρία όταν το παιδί μαθαίνει τυχαία πως δεν υπάρχει τέτοιος Άγιος και πότε είναι η κατάλληλη ηλικία για να μάθει το παιδί την αλήθεια και τι είδους αλήθεια θα πρέπει να είναι αυτή…Θυμήθηκα το παραπάνω περιστατικό και τους πρώην μαθητές μου. Τελικά μήπως εκεί που πήγα να σώσω τα πιστεύω τους εκεί και τους τα γκρέμισα; Πάντως είχα καλή πρόθεση Άγιε μου Βασίλη!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!
ΜΕ Η' ΧΩΡΙΣ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΣΟ ΧΩΡΟ ΕΧΟΥΜΕ
ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ!
ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΑ ΨΩΝΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ!

Για όσους αισθάνονται παιδιά επισκεφτείτε
  • τη γειτονιά του Άγιου Βασίλη
    Για όσους βλέπουν τα Χριστούγεννα κάτι πέρα απο λαμπερές βιτρίνες δείτε
  • το act click και γίνετε Online εθελοντές χωρίς να χρεώνεστε (με ένα κλικ μεταφέρετε χρήματα στην οργάνωση απο τους χορηγούς της)
  • Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006

    ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ!
















    Νόμιζα ότι θα είμαι η πρώτη που εύχομαι στον εαυτό μου αλλά με πρόλαβε η φίλη μου η Σοφία.
    Σήμερα έχω γενέθλια. Νομίζω τελικά ότι το 18 είναι το τυχερό μου νούμερο. Κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ > Αν προσθέσω την χρονολογία μου 1+9+8+0 = 18, αν προσθέσω 1+8 = 9 και 1+8 (την ημέρα) = 9. 9+9 πάλι 18.
    Σήμερα νοιώθω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να σας αφήσω αναγνώστες μου μια χαραμάδα στη ζωή μου…

    Εικοσιέξι χειμώνες πριν πήρα την πρώτη μου ανάσα στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Κράμα Λευκάδας και Μακεδονίας (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) με βάρος 4.100 και μαλλί μπόλικο και μαύρο. Τις πρώτες εικόνες μου τις είδα στην Κατερίνη. Το δεύτερο παιδί ζεύγους καθηγητών είχα έρθει σε μια εποχή που οι γονείς λόγω διορισμού ήταν μακριά. Έμενα για κάποιους μήνες με τους παππούδες μαζί με τον κατά ενός έτους μεγαλύτερο αδερφό μου αναγκαστικά. Φαντάζομαι όμως τότε δεν θα αντιλαμβανόμουν και πολλά από τον κόσμο. Στη συνέχεια ζήσαμε και σε άλλες πόλεις. Η πρώτη λέξη που είπα ήταν το όνομά μου και στάθηκα στα πόδια μου ξαφνικά, αφήνοντας τους γύρω μου άφωνους. Θυμάμαι ότι έπαιζα με τις ώρες και ακούω πως ήμουν τόσο ήσυχο μωρό που ήταν σαν να μην υπάρχω, μπορούσα να κάθομαι στο καρότσι για ώρες.
    Δεν γνωρίζω από ποια ηλικία ο άνθρωπος έχει αναμνήσεις πάντως θυμάμαι να παίζω στην αυλή της γιαγιάς, να κυνηγάω κότες, να σκαρφαλώνω σε δέντρα αργότερα, να κολυμπώ στη Λευκάδα τα καλοκαίρια. Όταν ήρθε το σχολείο, μας λιγόστεψε το παιχνίδι. Είχα όμως πάντα όχημα την φαντασία και ακόμη και μέσα στο διαμέρισμα σκαρφιζόμουν διάφορα. Διάβαζα λογοτεχνία επειδή μου άρεσε, και έβλεπα ταινίες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και η ωριμότητα του Γυμνασιόπαιδου διαδέχτηκε τις σκανταλιές του δημοτικού. Καινούργιο σχολείο, καινούργιες παρέες, οι πρώτες βόλτες. Έμαθα φλογέρα, φλάουτο, πιάνο και Γαλλικά. Πήγαινα και ζωγραφική! Στο Λύκειο τα πρώτα ξενύχτια σε «καφετέριες», αλλά και στο σινεμά ακόμη και καθημερινές(!), στην κιν/φική Λέσχη Κατερίνης, να βλέπω Ευρωπαϊκές ταινίες με την μαμά μου! Το καλοκαίρι προς Β’ Λυκείου η ζωή με πήγε αλλού> Η μητέρα μου αποσπάται στο εξωτερικό στο Χαρτούμ του Σουδάν και εγώ την ακολουθώ για δύο σχολικά έτη. Τσάι στην Σαχάρα, Πέρα από την Αφρική, Ο Άγγλος ασθενής και ότι άλλο έχετε δει, επί της οθόνης της ζωής μου. Δυο χρόνια γεμάτα αρώματα, εικόνες και ακούσματα που με συνοδεύουν για πάντα και που τελικά σημάδεψαν την προσωπικότητά μου ες αεί. Επιστροφή στην Ελλάδα, Α.Π.Θ και τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Πέρασαν και εκείνα τα χρόνια σαν νερό. Τι ωραία που ήταν η φοιτητική ζωή, τι ξενοιασιά! Κράτησα το πτυχίο στα χέρια με απορία («και τώρα τι…;»). Τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου με μια βαλίτσα πράγματα και όνειρα έφυγα μόνη για Αγγλία, Κέντ και Master in Film Studies. Εκεί λες και έζησα σε 12 μήνες μια πενταετία. Θα είναι για πάντα μια από τις ωραιότερες χρονιές στη ζωή μου, έκανα φίλους από όλο τον κόσμο! Επέστρεψα Ελλάδα και μετά από έναν ΑΣΕΠ (επιτυχούσα μη διοριστέα) ξεκίνησα να δουλεύω σαν καθηγήτρια Αγγλικών σε ολοήμερα δημοτικά (και αλλού...) και παράλληλα να «ψάχνομαι» κινηματογραφικά. Λατρεύω τα ταξίδια και έχω πατήσει το πόδι μου σε Αυστρία, Σουδάν, Αιθιοπία, Αγγλία, Ολλανδία, Αίγυπτο, Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία, Κύπρο.
    Όταν μου λένε κάνε μια ευχή δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Πιστεύω στην δύναμη του ανθρώπου και στο ταξίδι της ζωής που συνεχίζεται καθώς η μια μέρα διαδέχεται την άλλη. Μεγαλώνοντας και παρατηρώντας τον κόσμο έμαθα την ομορφιά της διαφορετικότητας, το προτέρημα του να είσαι ανοιχτόμυαλος. Έμαθα να «ακούω» τους ανθρώπους, να επενδύω τον χρόνο μου σ’αυτούς, να σκύβω στο πρόβλημά τους. Η ζωή είναι πολύ μικρή για εγωκεντρισμούς και ο πλούτος των ανθρώπων γύρω μας πολλές φορές μας εκπλήσσει, αρκεί να γείρεις στο μέρος της καρδιάς τους. Τελικά αυτό που δίνεις είναι πραγματικά δικό σου και όσο δεν αφήνεις τον εγώ σου να γίνει εμπόδιο, τόσο ανυψώνεσαι συναισθηματικά καθημερινά, απαλλάσσεσαι απο τα πάθη σου. Όσο είμαστε υγιείς θεωρώ ότι μπορούμε να αγωνιστούμε και να καταφέρουμε πολλά. Όπως πιστεύω στους ανθρώπους έτσι πιστεύω και στα όνειρά τους. Μικρά ή μεγάλα, πρέπει να χαιρόμαστε που τα έχουμε, ακόμη και αν ποτέ δεν πραγματοποιηθούν, πάντα θα έχει αξία απλά και μόνο η σκέψη τους.
    Μ.Κ

    Y.Γ: Οι φίλες μου κάνανε τα φετινά μου γενέθλια ξεχωριστά. Με την παρουσία και τη φαντασία τους έδωσαν άλλη διάσταση στη μέρα και με έκαναν να αισθανθώ ξεχωριστή! Σας ευχαριστώ κορίτσια, η έκπληξή σας ήταν πολύ ωραία :-) Πάντα να γιορτάζουμε συντροφιά τις χαρές μας και οι φίλοι μας πάντα να πολλαπλασιάζουν το καλό και να διαιρούν το κακό:-P

    Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006

    Harry Potter and the goblet of fire (2005)


    It’s the fourth Harry Potter film released, and I’ve seen all of them so far. Personally I’ve enjoyed the first film more than the rest.
    In this film we watch Harry, one of the most popular students of Hogwarts (if not the only one…) fight against dragons and Voldemort! Harry gets into trouble when somebody secretly puts his name into the goblet of fire which soon announces the candidates of the “Triwizard Tournament”. If you wonder what’s this tournament, in the world of wizards it’s a tough “game” where you have to solve puzzles, overcome various obstacles and carry out tasks that put your life in danger! Harry is too young for that, but since he’s name is announced there’s no turning back. Of course our wizard overcomes all obstacles (miraculously?). Last but not least, what’s left is a fight face to face with dear enemy Voldemort who’s reborn! Is “evil” going to win over “good”?
    This film (I have no clue about the book) is moving one step forward. Harry, Ron and Hermione are no longer children, they’re seventeen. The actors look and act different since the first film of the sequel. The characters (older in their teens) have developed into something else. Even though I haven’t read any of Rowling’s books, I predicted that while little Potter is growing up, issues of girlfriends, courtship etc would arise. In this film (in between fights and dragons) Harry is looking for a girl to take to the ball. There was also a hint about Hermione and Ron (start of a romance?) plus the fact that the girl here is enthusiastic about her first date but friends Ron and Harry feel jealous. Does anybody know what we’re about to watch in the coming “Potters”?

    Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006

    Στο δρόμο για τη δουλειά…


    αισθάνομαι τυχερή. Πόσοι βλέπουν όσα βλέπω εγώ; Σήμερα ήταν μια βροχερή μέρα αλλά μέχρι να τελειώσω τη δουλειά με αντάμειψε κάποιος εκεί ψηλά.
    Η μια εικόνα διαδέχτηκε την άλλη και οι ψιχάλες της βροχής γέννησαν κάτι πολύ όμορφο, έναν ορίζοντα βαθύ πορτοκαλί, φόντο μοναδικό σε αυτό το φθινοπωρινό τοπίο όπου δεσπόζουν «γήινα» χρώματα.

    Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006

    Shark Tale (2004 Ο Καρχαριομάχος)

    Watch out! The Sharkslayer is gonna get you boy!
    The seaworld is paniced everytime a shark comes around. Breaking news on video walls warn all fish to stay indoors!
    But there's also a harmless shark around. Son of the "shark mafia" boss (De Niro's voice)who is vegetarian. Lenny is a disgrace to his dad who is really proud of his other son but he loses the later in an accident. When Lenny's found dead a small fish named Oscar(W.Smith) happens to be around and takes advantage of the situation. Oscar "nobody" becomes Oscar the "sharkslayer". Now everyone in his "fish town" admires him and all sharks are scared to death. He soon becomes a star but he realizes that his life is a total lie. Sooner or later he'll reveal the truth...
    It's fun to watch for viewers of all ages.The interesting part is that this time the characters resemble the voices of the actors heard. The cast includes Robert De Niro, Renée Zellweger, Jack Black, Angelina Jolie, Martin Scorsese,Ziggy Marley.

    Κυριακή, Δεκεμβρίου 03, 2006

    H Επιστροφή (2003)

    Η ιστορία μας λαμβάνει χώρα κάπου σε μια επαρχία της Ρωσίας. Δυο πιτσιρίκια τρέχουν στους δρόμους για να φτάσουν στο σπίτι και να πουν στη μάνα τους ότι ο ένας έσκισε την μπλούζα του άλλου. Εκείνη απαντά «Κάντε ησυχία, κοιμάται ο πατέρας σας». Οι μικροί κοιτιούνται κατάπληκτοι!
    Ο Αντρέι και ο Ιβάν από τότε που γεννήθηκαν ζούσαν χωρίς την πατρική παρουσία και ξαφνικά αυτός ο άντρας εισβάλει στη ζωή τους. Είναι άγνωστος προς αυτούς, ξένος και απόμακρος. Την ώρα του φαγητού δεν τους ρωτά, απλά τους ανακοινώνει ότι θα πάρει τα αγόρια και θα λείψουν μερικές μέρες για ψάρεμα. Φορτώνουν τις αποσκευές στο αυτοκίνητό του και ξεκινάνε.
    Οι δυο γιοι είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο Αντρέι θεοποιεί την εικόνα του πατέρα, υπακούει σε κάθε εντολή του και προσπαθεί να του μοιάσει. Ο μικρότερος, ο Ιβάν δεν τον αποδέχεται, δεν μπορεί καν να τον προσφωνήσει «μπαμπά» και κοντράρονται από την πρώτη στιγμή.
    Ο πατέρας επιστρέφει, αλλά παραμένει ένα μυστήριο τόσο για μας, όσο και για τους δυο γιους. Κάθε τόσο σταματά το ταξίδι τους για να τηλεφωνήσει «κάπου». Δεν μιλάει για τον εαυτό του και δεν είναι ομιλητικός γενικότερα. Περιορίζεται στο να κάνει παρατηρήσεις στους γιους του συνέχεια, δεν τους δείχνει ίχνος τρυφερότητας. Αντίθετα, μονίμως τους απορρίπτει θέλει να τους ωριμάσει, να τους κάνει «άντρες». Δεν έχει το χάρισμα του να δείχνει την αγάπη του, ωστόσο θυμώνει που οι γιοι του δεν τον αγαπούν.
    Το ταξίδι κρατάει αρκετές μέρες και ο Ιβάν «μοιράζεται» με το θεατή την ίδια αγωνία: «Ποιος είναι αυτός ο άνδρας, μπορεί να είναι γκάνγκστερ και να μας σφάξει μέσα στο δάσος». Ο Ιβάν θέλει να γυρίσει στο σπίτι, ο Αντρέι όμως δείχνει πιστή υπακοή στον πατέρα και παραμένουν και οι δυο κοντά του. Το τέλος της ταινίας είναι απρόβλεπτο, ωθεί όμως τους μικρούς στον δρόμο για την ενηλικίωση.
    Η ταινία είναι ένας μικρός ύμνος στη φύση και τον άνδρα. Οι τρεις πρωταγωνιστές σε ένα τοπίο εναλλασσόμενο, πότε «κάλμα» πότε «μπουρινιασμένο», να αντανακλά την ψυχική τους διάθεση συνεχώς. Τι να κάνουν δυο αγόρια με έναν άγνωστο άντρα στην ερημιά; Πώς να συνηθίσουν στην ιδέα της πατρότητας, κοιτάζοντας τα μάτια ενός ξένου; Πόσο μπορούν να συνδεθούν μαζί του δίνοντάς του την ετικέτα του πατέρα;Πώς να δεχτούν έναν άνθρωπο που τους παράτησε για τόσα χρόνια; Είναι όντως ο πατέρας τους; Η εσωτερική πάλη και των τριών χαρακτήρων είναι ατελείωτη. Γίνονται βίαιοι όσο προσπαθούν να κατανοήσουν την κατάσταση. Σχέσεις πατέρα και γιου σε τεντωμένο σκοινί.
    (Σκηνοθεσία:Andrei Zvyagintsev, Τίτλος:The return /Vozvrashcheniye)