Τετάρτη, Μαρτίου 22, 2006

Μια μέρα όπως οι άλλες;

Έχω καιρό να γράψω,ίσως γιατί εχω και καιρό να δω ταινία(4 μέρες). Έγραψα χθεs στο video το "21 Gramms" και αν προλάβω θα το δω σήμερα για 2η φορά. Λοιπόν σήμερα τελειώνοντας ένα "ιδιαίτερο" , στο δρόμο για το σπίτι σταμάτησα σε ένα DVDclub να πάρω CD εγγραφής. Έτσι ξαφνικά πιάσαμε την κουβέντα με την κοπέλα που δουλεύει εκεί και κάθησα καμια ώρα. Είπαμε με τι ασχολούμαστε μιλήσαμε για ταινίες...Μου έκανε εντύπωση που δεν με ρώτησε το κλασικό "εσύ σαν κριτικός κιν/φου ποιά είναι η αγαπημένη σου ταινία;" αλλά με ρώτησε "εσύ σαν κριτικός κιν/φου ποιά ταινία ξεχωρίζεις αυτή την εποχή;". "Το Crash" απάντησα και είπαμε για τα περι ρατσιμού, για "Brokeback" και άλλα τόσα. Σκέφτηκα όταν έφυγα πόσα μπορείς να πεις με έναν άγνωστο (αυτή έβγαλε και τον καημό της > γιατρός που περιμένει να κάνει το αγροτικό της..εγώ τα περί ΑΣΕΠ και διορισμού..)
Τελικά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που διψούν για επαφή(ίσως είμαι μια απο αυτούς). Ελάχιστες είναι οι φορές που με φίλους συζητώ για σινεμά. Ίσως αυτό το Blog να ξεκίνησε απο αυτή μου την στέρηση.
Θα μου πεις, μα πως; Φίλοι σου είναι και δεν έχετε κοινά; Στη ζωή μου όμως φαίνεται ότι με τις περισσότερες φιλίες μου είχαμε ενδιαφέροντα που μας χώριζαν παρά μας ένωναν. Ποιός είπε ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι; Θα ήταν βαρετό.
Το άλλο το σκεφτήκατε ποτέ; Γιατί είναι πιο εύκολο να γνωρίσεις έναν τύπο/κοπελιά σε ένα club και να κάνεις ως και σχέση μαζί του/της μέχρι και στο γάμο να φτάσετε από το ότι να γίνεται φίλοι;;Όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο δύκολα βρήσκεις άτομα στα οποία μπορείς ν'ακουμπήσεις...

3 σχόλια:

lemon είπε...

Το 21 γραμμάρια με συγκλόνισε-κυριολεκτικά όταν το είδα, είχα πάρα πολλά να πω, τότε όμως δεν υπήρχαν τα βλογς... Επιφυλάσσομαι να το ξαναδώ και να το συζητήσουμε, αν θέλεις...

Για το mountain δες το σχετικό βλογ μου αν θέλεις, θα μ ενδιέφερε στ αλήθεια πολύ η γνώμη μιας ειδικού!

Καλά, για τα Κιλ Μπίλ να μην ξαναπώ, τρελάθηκα, όλος ο Ταραντίνο, Pulp fiction, Jackie Brown, εγώ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΩ ΤΕΧΝΗ, δεν έχω άλλα λόγια.

Φτάνει τόσο, δεν γίνονται στο πόδι τέτοιες κουβέντες, θέλουν ποστ ολόκληρα, αλλά με έφτιαξες τώρα, μάλλον θα μας πάρει ώρες άν αρχίσουμε την κουβέντα!

Καταλήγω με το κυριότερο (και άσχετο με σινεμά): τι παράδοξο! οι φίλες μου αγαπούν το σινεμά, αλλά δεν προλαβαίνουν τώρα με τα παιδιά τους, μόνο κανέναν καφέ στα πεταχτά-αλλά ουσιαστικότατο, και καμμιά ταινία απ αυτές τις "γυναικείες" για να σπάσουμε πλάκα οι 4.. Ομως είναι εκεί, όλες διαφορετικές, αλλά εκεί για μένα, όπως κι εγω γιαυτές.
Εδω μέσα πάλι, σ ένα μέσο που φαίνεται τόσο ψυχρό κι ανάποδο, βρήκα ανθρώπους-ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, κι ίσως επειδή δεν το περίμενα, νιώθω οτι ακουμπώ πάνω τους...Φύσει επιφυλακτική βέβαια, περιμένω απο που θα μούρθει καμμιά, αλλά για την ώρα είμαι πολύ χαρούμενη που υπάρχουν ΤΟΣΟΙ καλοί κι ευγενικοί άνθρωποι...

Cinematia είπε...

to "lemon"

Lemon μου και εγώ χαίρομαι που βρήκα ανθρώπους που ασχολούνται και με άλλα πέρα απο τα στανταρ.Είναι ωραία να ξέρεις ότι κάποιος διαβάζει τις σκέψεις σου και διαβάζεις με τη σειρά σου απόψεις αλλονών.Συμφωνώ μαζί σου,αν και είναι ένα "κρύο" μέσο τελικά μας φέρνει πιο κοντα!Άσε που είναι και τέλεια ψυχοθεραπεία να λες αυτά που θες,όποτε θες και όπως...φιλακια!"I think this is the biginning of a long long friendship" (Casablanca)

Butterfly είπε...

cinematia εκεί έχω καταντήσει κι εγώ. Να αγοράσω dvd εγγραφής γιατί βαρέθηκα να πληρώνω λεφτά στις καθυστερήσεις στο video club. Αλλά δυστυχώς έχω πολλά γραμμένα και δεν προλαβαίνω να τα δω. Η μη ύπαρξη προσωπικού χρόνου τελικά όπως λέει και η φίλη μου η lemon