Παρασκευή, Ιουνίου 03, 2005

Συνάντηση παλιών συμμαθητών

Η φράση είναι και ατάκα από τους «Δύο Ξένους» (δεν πιστεύω η σειρά να θέλει συστάσεις..) όπου σε μια μεγάλη μάζωξη ο Τόλης λέει «Τι έγινε ρε παιδιά; Τι έχουμε; Συνάντηση παλιών συμμαθητών;». Η ατάκα βγάζει πολύ γέλιο στη δεδομένη στιγμή, trust me!

Συνάντηση παλιών συμμαθητών θα έχω και εγώ σε λίγες μέρες (πραγματικά!!!).
Αχ…πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από τις 6/6/1995 που ήταν και το τελευταίο εξάωρο στο 5ο Γυμνάσιο! Βγάλαμε εγκαίρως αναμνηστικά δαχτυλίδια με την ημερομηνία 6/6/2005 - ώρα 18.00! Πήραμε το δαχτυλίδι, το φορέσαμε για ένα ολόκληρο καλοκαίρι (τουλάχιστον) και το καμαρώναμε για αυτό που συμβόλιζε - τις αναμνήσεις μας! Η ημερομηνία της μελλοντικής μας συνάντησης μας φαινόταν πολλή μακρινή. «Σε 10 χρόνια;» «Ποιος ζει ποιος πεθαίνει ρε παιδιά;» «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι» και τα σχετικά...
Η αντίδραση μας ήταν φυσικά αναμενόμενη γιατί εμείς βιαζόμασταν να ζήσουμε το άμεσο μέλλον! Βιαζόμασταν να οργανωθούμε σε παρέες και να ξεχυθούμε στις παραλίες. Το αίμα μας έβραζε και θέλαμε να ζήσουμε την κάθε μέρα του καλοκαιριού όσο πιο έντονα μπορούσαμε (μέσα σε λογικά πλαίσια…πάντα). Έτσι ξεχάσαμε γρήγορα την συνάντησή μας (το 2005). Ποιος προγραμματίζει για τόσο μακροπρόθεσμα άλλωστε; Εξάλλου μέσα στη χαρά του καλοκαιριού είχαμε και τους προβληματισμούς μας! Η πόρτα του Λυκείου θα μας δεχόταν σε 3 μήνες…!
Ήταν ωραίο εκείνο το καλοκαίρι, και όταν καμιά φορά σκέφτομαι τον εαυτό μου στο παρελθόν λέω πόσο ξένοιαστη ήμουν κάποτε. Πέρα από τα μαθήματα, αυτό που μας ένοιαζε και μας εξιτάριζε παράλληλα ήταν να δημιουργούμε και να λύνουμε παρεξηγήσεις στο λεπτό!!! Να κρατάμε μούτρα μεταξύ μας, να βγάζουμε που και που και κανένα φτυαράκι…να μιλάμε για αγόρια…Αχ, τι καλά περνάγαμε :- ) ώρες ατέλειωτες στο σταθερό (τότε δεν είχε ούτε κινητά αλλά και η μονάδες του ΟΤΕ δεν πέφτανε με ταχύτητα Σουμάχερ!). Σκέφτομαι επίσης ότι τότε στα 15 μου ούτε κατά διάνοια δεν είχα φανταστεί πως θα εξελίσσονταν τα επόμενα 10 χρόνια. Κάνοντας ένα flashback δεν είμαι αχάριστη, life treated me well!

Σε 3 μέρες πλησιάζει η συνάντηση, μίλησα με κάποιες φίλες και θα μαζευτούμε κάπου 10 άτομα. Το ένα τρίτο δηλαδή της Γ’ Γυμνασίου μας… Κρίμα που δεν θα είμαστε περισσότεροι αλλά που να βρεις τόσα άτομα μετά από 10 χρόνια (πάλι καλά να λέμε για όσους εντοπίσαμε…). Για να δούμε τι θα δούμε…!
Ψιτ! Και κυρίως τι θα νοιώσουμε…

Δεν υπάρχουν σχόλια: